Scheiden de wegen?

Dag 22, 14 oktober
Shaxi - Yangbi, 110 km, 1234 hm

We sliepen in een mooi hotel, maar een ontbijt? Daar waren ze niet op ingesteld, en zeker niet om 8 uur. We waren al blij dat we de receptionist over straat aan zagen komen lopen, die ons slechts kon bevestigen dat we er wel erg vroeg bij waren. Gelukkig was het leven op straat al aardig aan de gang en zelden hebben we door twee vriendelijke dames zo’n heerlijke maaltijd voorgeschoteld gekregen. De stemming kwam er dus goed in, te meer daar de zon op doorbreken stond in tegenstelling tot de voorspelde regen.
Volgens het reisboekje zou het een mooie tocht worden, maar werd ons wel geadviseerd ruimschoots eten in te slaan omdat we onderweg vrijwel niets zouden tegenkomen. Maar alles zat mee, wie maakt ons wat, we gaan onbezorgd op pad.
Het wordt inderdaad een verschrikkelijk mooie route. Een heuvelachtige weg met nauwelijks verkeer, met fantastische uitzichten over de rijstterrassen, tabaks- en maisvelden. Daarvoor doe je het. En rond koffietijd bij een lokaal winkeltje een blikje Nescafé of een frisje. Onze weg vervolgend komen we op de weg van alles tegen: een enorme groep ganzen, die ons overigens netjes liet passeren, koeien, geiten en buffels. Rond lunchtijd troffen we in een grote moderne stalen loods een lunchtafel met daarachter een klein keukentje waar een prima maaltijd uit te voorschijn getoverd werd. Goedgemutst willen we op weg voor het tweede deel als we worden opgeschrikt door de constatering: de Ipad ligt nog in het hotel. Hoe kan dat nou, maar nee, we noemen geen namen. Pijlsnel wordt een noodscenario uitgewerkt: de Ipad is onmisbaar, want u zit toch ook te wachten op een nieuw verslag? Henk en Herman fietsen terug naar Shaxi en Joost en Ruurd vervolgen de weg naar Yangbi. We zien wel waar en wanneer we weer bij elkaar aansluiten. Een beetje teneergeslagen vervolgen we onze weg. De route is veel minder mooi en Yangbi is nou ook niet de stad waar je een dag op de anderen gaat zitten wachten. Wat doe je dan: bijtijds naar bed.

Dag 23, 15 oktober
Yangbi - Dali oude stad, 58 km en 880 hm
We doen het rustig aan. Het is een korte etappe, al heeft ie wel een pittige klim om naar het op 2000m hoogte gelegen Dali te komen. Het weer valt weer mee en we zien blauw door de wolken. Maar belangrijker nog, we hebben bericht van Henk en Herman. Zij hebben een route gevonden om in één keer van Shaxi naar Dali te komen. Een goeie 130 km, maar ze kunnen niet zonder ons! Voor ons dus een makkie, met als belangrijkste opdracht er eerder dan de anderen te zijn om op zijn minst een net hotel geregeld te hebben.
De aanloop is inderdaad makkelijk, licht dalend langs de rivier de Yangbi. Maar de klim blijkt toch een venijnige met stukken van 10%. En met bagage op je fiets is dat toch steil. Vrachtauto’s kruipen je voorbij. Ik herinner het me weer: ‘het is nooit erg steil want anders komen de Chinese vrachtwagens er niet tegenop’. Pfff, 10%. En dan hebben ze waarschijnlijk voor die vrachtwagens ook nog een ribbelprofiel in het wegdek aangebracht. Maar goed, het is ‘maar’ 600 meter stijgen en dan zijn we al zo goed als in Dali. Om ieder risico van kritiek van onze straks vast moegestreden makkers bij voorbaat uit te bannen boeken we een fraai ouderwets hotel met een ingang waar menig tempel jaloers op kan zijn.
Even voor etenstijd arriveren Henk en Herman. De hotelkeuze wordt goedgekeurd, onder meer vanwege de ligging in de buurt van uitstekende eettentjes en koffiebarretjes, zodat de verbruikte calorieën ruimschoots kunnen worden aangevuld.

Dag 24, 16 oktober
Dali rustdag
De al dagen voorspelde regen valt met bakken uit de hemel. Maar beter op een rustdag dan op een fietsdag, dus het kan de pret niet al te zeer drukken. Gewapend met de plu’s van het hotel maar weer eens naar een koffietentje dat de beste koffie van China lijkt te kunnen zetten. Chinezen drinken nauwelijks koffie, maar - zeker in de toeristengebieden - zijn de koffietentjes in opkomst en net als aan de Big Mac zullen de Chinezen ook hieraan moeten geloven.
Gelukkig wordt het droger, waarop tot onze grote verbazing Joost oppert nog maar eens even een eindje langs het meer te gaan fietsen. De anderen durven het niet aan en geven de voorkeur maar weer eens langs de vele winkels met snuisterijen te sjokken in de wetenschap dat het een toevalstreffer is als je hier iets vindt waar je het thuisfront mee kan verblijden. Maar aan het eind van de middag is iedereen weer tevreden met de dagbesteding, al is het maar omdat we ons weer op een heerlijke maaltijd vergezeld van een slap Chinees biertje kunnen storten.
Verder valt er weinig te schrijven over een dag waarop niet veel gepresteerd is, maar is een rustdag daar nou niet juist voor bedoeld?

Herman schrijft het volgende verslag en zal ongetwijfeld nog terugkomen op de “monsterrit” naar Dali.