Thaise kant Mekong

Dag 10, maandag 8 februari 2016
Phong Pisai - Beung Kan
Afstand 120 km, geklommen 244 m

Het hotel biedt ons 'morning coffee'. We besluiten die maar te nuttigen, maar als je een dag moet fietsen heb je er niets aan. Dus op zoek naar een ontbijttentje. Na een sterk pleidooi van Joost besluiten we maar meteen de eerste de beste gelegenheid aan te doen. Het ziet er niet uit, faalt hopeloos voor de geveltest van Henk, maar tot onze verwondering zetten 2 oude dames ons een voortreffelijk ontbijt voor.
Klaar voor een fikse etappe. We hebben van ons reisbureau een routeboekje meegekregen, wat zeer handig is nu we spontaan in Thailand zijn beland. Maar de bikkels knopen natuurlijk wel 2 etappes van het reisbureau aan elkaar, om het thuisfront over onze grote daden te kunnen rapporteren. Het beloofd dus een lange dag te worden. Al gauw blijkt dat die nog langer zal worden. Af en toe geeft het boekje namelijk een aantrekkelijk alternatief aan. De keuze van de route is overigens ook een boeiend proces. Konden we de dag ervoor nog een kwartier discussiëren over het wel of niet nog 100 meter langs de Mekong fietsen, nu stemmen we spontaan in als Joost oppert weer eens zo'n fraai alternatief te volgen. We hebben het geweten. Via een paar km fraai 'lok-asfalt' belanden we op een ellenlange gravel hobbelweg. Het vreet kracht en energie en dus kijken we al snel reikhalzend uit naar een lunchplek. Maar een neveneffect van die mooie alternatieve routes is dat je er ook nauwelijks behoorlijke lunchtenten tegenkomt. Uiteindelijk wordt, zoals dat na zware onderhandelingen tussen . . (nee, we noemen geen namen) heet 'in goed overleg' een lunchplek gevonden. En tot onze grote verbazing eten we voor de tweede keer vandaag zonder meer goed. Soep voor de liefhebbers (die er nog steeds zijn) maar ook vastere vormen Aziatisch eten.
Vol goede moed pakken we de draad weer op en vervolgen we onze weg door het fraaie landschap. Veel rubberplantages, waarvan we de producten terugvinden in de rubberen vuilnisbakken en bloembakken. En in de spaarzame grasvelden koeien met flaporen, waar een Thaise biologiestudent ooit blijkbaar wat al te frivool geëxperimenteerd heeft.
En verder tempels. Veel tempels. Onnoemelijk veel tempels. En al die tempels eigenlijk nog betrekkelijk nieuw. Of in aanbouw. Er gaan vermogens naar de bouw van tempels en van de grootste beelden van Buddha of andere figuren langs de Mekong. We weten ze inmiddels steeds sneller op waarde te schatten. En zo bereiken we Beung Kan, volgens het reisboeken 'tot voor kort een ingeslapen stadje'. Wij weten inmiddels beter: het slaapt nog steeds.
Ruurd


Dag 11, dinsdag 9 februari
Beung Kan - Ban Pheang
Afstand 104 km, geklommen 260 m

Zoals gezegd, Beung Kan had alles in zich om goed te slapen, dus dat hebben we ook maar gedaan. We sliepen in een redelijk hotelletje aan de Mekong, waar de buren ons een aardig ontbijt, dwz toast en omelet, serveerden. Hoewel het qua aantal calorieën niet op kan tegen de noodlesoep denk je weer even dat je de wereld aan kan. En dus klommen we weer fris en hongerig op de fiets. Het belooft een etappe te worden 'afwisselend over kleine wegen (lees gravel) en weg 212 (de lokale snelweg). De route belooft daarbij tevens vlak langs een aantal watervallen te gaan, die echter buiten het regenseizoen droog staan. Daar moeten we het dus niet van hebben.
Het wordt een mooie tocht van dorpje naar tempel en van tempel naar dorpje. Maar . . . dat is schrikken, een gebouw met een kruis: een kerk! Blijkbaar een verdwaalde missionaris die hier in het verleden een kerkgemeenschap heeft gesticht, die zich tussen het tempelgeweld nog steeds weet te handhaven.
Zo fietsen we door, af en toe een lokale detaillist ondersteunend door wat cola en koekjes af te nemen, tot de lunch. Wederom zoekend naar een tentje dat we denken te kunnen vertrouwen, maar u begrijpt, het moment dat de honger het wint van het beoordelingsvermogen komt vanzelf. De soep was niet eens zo slecht, maar de kippenpoot die erin ronddreef hebben we allemaal toch maar terzijde geschoven. We konden er weer even tegenaan. Totdat, schrikken, we op een verkeerscontrole stuiten. De agenten zijn onverbiddelijk en manen ons te stoppen. Henk en Herman geen achterlicht, maar dat zien we toch vaker? Te hard gereden? Dat zal het zijn! Maar dan blijkt dat de agenten met ons op de foto willen. Enthousiast komt de een na de ander aanrennen om dit vooral niet te missen. Het enthousiasme en de hartelijkheid doen niet onder voor de Laotiaanse kleuters. Ook dit is Thailand!
Even later bereiken we het stadje Ban Pheang. Stond Beung Kan in het reisboeken nog beschreven, zij het als 'tot voor kort slapend' over dit stadje wordt helemaal niets vermeld. En wij weten nu waarom. Maar even buiten het stadje vinden we een goed hotel met fraai terras. Het Shinga bier smaakt goed evenals het eten. En de mannen liggen weer vroeg in bed.
Ruurd

Dag 12, woensdag 10 februari 2016
Ban Pheang - Nakon Phanom 103 km hoogtemeters 180

Gisteravond hadden we het er nog over. Als je opmerkt dat je veel spullen bij je hebt aan reserveonderdelen en aan medische hulpmiddels; ja dat is zoiets als de goden verzoeken.
Nog nauwelijks de stad uit en al bobbelend en stuiterend op zijn verschrikkelijk mooi landweggetje, geeft opeens een van de fietstassen er de brui aan en geeft de fietser te kennen, doe jij het maar even zonder mij.
Helaas had de fietstas niet gerekend op Ruurd, die er vlak achter rijdt. Over de kop. Geen houden meer aan.
Bloedende wond ( kenners zullen zeggen wondje) en veel schaafplakken en arm en been. Ook de ribben hebben een dreun gehad. De dokter van het gezelschap, die gelukkig nog steeds staat ingeschreven in het BIC-register, komt schuldbewust aangesneld. Vervolgens constateren we dat we het zonder dokter en wat verbandgaas en ontsmettingsmiddel ook wel gered zouden hebben, maar het geeft toch een goed gevoel dat de dokter er naar kijkt.

Met de ribben valt het mee en dus kunnen we onze tocht met licht ongemak voor Ruurd vervolgen.

Verderop worden we met muziek onthaald in een dorp. Ze hebben een of ander feest compleet met schiettent bij de tempel. Ik praat wat met een jonge moeder en zij geeft aan dat ik nog 300 meter door het pad naar de Mekong-oever kan rijden om Boeddha te zien.
Nou, die boeddha is nog in aanbouw; de mallen liggen er nog naast; immens groot en ik wed dat vanaf de overkant in Laos dit beeld ook nog duidelijk te zien is.
Tussen de middag eten. Vertelde ik eerder dat fietser alles tot zich nemen in hun hunkering naar calorieën; dit was zo spicy dat al na enkele happen van de soep we de lepel er in lieten staan.
Om toch iets te eten wordt een oud middel van stal gehaald. Rijst met suiker; helaas de boter ontbreekt. Meteen worden het kleine jongetjes en de verhalen over vroeger en hoe lekker dit wel niet is zijn uitbundig. Na ons zoveelste extra bestelde mandje rijst en suiker weten de Thaise mensen het zeker: die jongens deugen wel maar er klopt iets niet.

's Avonds in Nakon Phanom een hotelletje met uitzicht op de Mekong, tenminste als je nog een trapje wilde beklimmen en op het dak wilde gaan staan. Prima plek overigens voor de waslijnen.
Omdat we kennelijk een magische aantrekkingskracht hebben op alles wat maar in uniform zit, worden we aangehouden door een tweetal. Weer op de foto met hen. Henk vraagt naar een kapper en plots doen de agenten de plaatselijke taxibranche concurrentie aan door hem geheel gratis naar een kapperszaak te vervoeren.

Herman

Dag 13, donderdag 11 februari 2016
Nakon Phanom - Mukdahan 115 km, hoogtemeters 220

Vandaag flink wat kilometers, het wordt steeds warmer met vandaag 34 graad en de komende dagen naar de 38!
Teglijk een paar hoogtepunten waaronder natuurlijk tempels, maar ook een christelijke gedenkplaats.
Over de tempels gesproken; elk dorp en gehucht lijkt over een of meerdere tempels te beschikken en in de steden is het helemaal hoogtij.
In That Panon staat wel een hele fraaie! De Wat Phra. Deze tempel in de Lao-stijl schijnt een van de belangrijkste boeddhistische bouwwerken in Thailand te zijn met de chedi (zie foto) die met 110 kg goud is gedecoreerd.
Gelukkig is het een religieuze plek, zo blijkt ook uit de grote gare mensen die bloemen leggen en wierookstokjes plaatsen. Want met zoveel goud als er blinkt verbleken onze koperdieven er echt bij.

Nog even over de kinderen, zie ook mijn stukjes in Laos. Nu dat was echt in die mate over in de buurt van Vientiane. Maar in Thailand is het helemaal over. Niet dat er geen kinderen zijn, maar het is een normaal straatbeeld en hier vallen alleen de vele tempels op.
Dus dat deel van Laos is mogelijk uniek. We gaan het ontdekken als we nog een deel van Laos gaan doen.

Onderweg brengen we nog een bezoek aan een grote gedenkplaats van de "zeven zaligverklaarde martelaren uit Thailand". In december 1940 werden ze geëxecuteerd in opdracht van de locale politiechef. Zeven grafkisten staan achter het altaar van de katholieke kerk die de grootste van Zuid Oost Azië is.

De mannen zijn 's avonds moe en de conversatie bij het eten is dan ook navenant. Morgen 125 km, dus ik ga nu ook maar proberen te slapen.

Herman

Dag 14, vrijdag 12 februari 2016
Mukdahan-Ban Songh Khon
127 km en 767 meter geklommen.

Wakker worden in het Submukda Grand Hotel. Idee van Henk: ontbijtspullen kopen bij Seven-11 en dan later bij een tempel ontbijten. Maar eerst Europese koffie in een koffie-cafétje. Op pad en snel blijkt dat er een heus vrijliggend fietspad is aangelegd langs de doorgaande weg. Wel wat hobbelig asfalt, maar het begin is er! In de verte ontwaren we een kolossaal bouwsel boven op een heuvel. Het blijkt een mega Boeddha-beeld in aanbouw. We schatten tussen de 50 en 100 meter en dan wordt het waarschijnlijk nog verguld! En dan te bedenken, dat Boeddha zo'n eenvoudige leermeester was.
We ontbijten op een tempelcomplex met brood, kaas en vlees. Heerlijk. Als we klaar zijn komt een vrouw op ons af met een grote lege pan. We kennen de monniken die door de locale bevolking gevoed worden. Dit lijkt ook zoiets. We deponeren brood en beleg en wat geld. Zij is helemaal verguld. Dat is wel een mooie beeldspraak met zoveel gouden Boeddha's om je heen.
We fietsen verder naar Dong Tan op 38 km. Het wordt een hete dag. We meten 38 graden. Het klinkt wat tegenstrijdig, maar fietsen geeft verkoeling! Wel heel veel drinken!
We fietsen door een weinig bevolkte regio. Het ziet er droog, maar toch wel groen uit. Zoals bij ons als het eind augustus warm is en het twee weken niet geregend heeft. Overal zie je drooggevallen rijstveldjes en andere pogingen tot landbouw. Maar het is nu het droge seizoen (En daarom fietsen wij juist nu hier) en dat kan wellicht anders zijn als het hier gaat regenen.
We fietsen vandaag bijna helemaal over glooiende rechte doorgaande wegen. Wel wat saai, maar het schiet lekker op.
Lunch in Kemarat, weer zo'n rommelige stad, die in onze ogen allemaal op elkaar lijken. Dat doet het eten ook, maar desondanks is het zeker lekker. Nu lunchen we in en restaurantje op straat. Soep en rijst en in no-time staat dat op tafel.
Door naar onze eindbestemming Ban Songh Khom. Dit blijkt een klein dorpje in een bocht van de Mekong. En ook een hele fraaie bocht, echt anders dan de wat eentonige stukken, die we eerder zagen. Rotsoevers, eilandjes met kleurrijke schepen, stroomversnellingen en een brand in Laos aan de overkant. We logeren in een 'resort'. Dat heeft hier een andere betekenis: een verzameling eenvoudige slaaphuisjes, zonder verdere voorzieningen. Maar wel mooi gelegen aan de rivier.
Er is één restaurant en dat is nog redelijk druk ook en dat heeft invloed op de bedieningssnelheid. Maar wij hebben geen haast.
Vorige week schreef ik dat er in Thailand links gereden wordt, omdat het een voormalige Engelse kolonie zou zijn. Correctie: Thailand is juist nooit een kolonie geweest. Wellicht omdat het van oudsher een koninkrijk was. Waarom er hier links gereden wordt, weet ik niet. Op de fiets is dat in elk geval geen probleem.

Joost