Zwaar

Dag 14, vrijdag 6 oktober, 94 km en 1134 hm
Lijiang - Qiaoto - Tijgerkloof

Na een in iedere geval voedzaam ontbijt - en wilt u meer weten dan moet u even terugbladeren naar het vorige verslag - gaan we goedgeluimd op pad. De route is niet te zwaar en dus knopen wij, bikkels, er nog maar een stukje aan vast naar de Tijgerkloof. Want daar was het ons het allemaal om te doen.
We fietsen door een mooi heuvelachtig landschap met fraaie uitzichten. Op een gegeven moment passeren we zelfs een punt waar we voor 15 Yuan p.p van het uitzicht mogen genieten. Het moet niet gekker worden, we blijven tenslotte Hollanders. Maar na ampele overwegingen, en of het nu de nieuwsgierigheid was of de meelij met de dame die daar anders de hele dag wellicht voor nop achter de kassa zit, besluiten we het er toch maar op te wagen. En terecht. Het blijkt de weg naar een tempeltje, en dat zijn er dus altijd een paar voor de prijs van een, op inderdaad een fantastisch mooi uitzichtspunt. Jammer dat het niet al te veel bezoekers, laat staan lokale gelovigen, lijkt te trekken.
We vervolgen onze fraaie weg tot de magen beginnen te knorren. Waar we lunchen is overigens ook altijd een boeiend proces, waarbij uw verslaggever de exacte criteria nog steeds niet helemaal in de smiezen heeft. Het lijkt een combinatie van de ‘geveltoets’, de hoogte van de stoelen, de aanwezigheid van bij voorkeur gekoelde drank en het eten wat je in de vitrine ziet liggen. Uit dat laatste kies je vervolgens wat, waarna er vervolgens met de kok nog een hele discussie volgt, waarvan je achteraf begrijpt dat het er waarschijnlijk over ging wat samen met wat in de wok gaat. Maar de lunch was prima, waarschijnlijk mede omdat we besloten hadden de bull frog maar te laten liggen.
We vervolgen onze weg, waarbij we nu weer langs de Yangtze rijden. Ruim op tijd bereiken we het stadje Qiaotuo, van waaruit we maar direct doorrijden naar de Tijgerkloof. Langs de rustige kant van de Yangtze, waarmee we hopen de hordes Chinese toeristen te mijden. Nadeel is wel dat dit weer een weg is die als zodanig soms moeilijk te herkennen is. Maar het begint een kloof te worden, met aan weerszijden steilere rotswanden. En daar kan natuurlijk wel eens een steen vanaf rollen. Maar als zo’n grote kei met een doffe knal ineens 2 meter voor je fiets neerkomt, schrik je toch even. Vlak voor de Tijgerkloof blijkt tevens dat onze strategie niet helemaal werkt: een agent verzoekt ons vriendelijk weer naar de drukkere kant van de rivier te gaan. Hij moet een mooie dag gehad hebben. Want je zal daar maar staan, wachten op die enkele malloot die aan deze kant de kloof in wil, om die over een pontonbrug weer naar de wereld van de gewone stervelingen te sturen.
Maar nu komen we dan ook echt bij de Tiger Leaping Gorge, zo genoemd omdat de kloof zo smal is dat de tijger, om aan de jagers te ontsnappen, over de kloof heen kon springen. Het is inderdaad een indrukwekkende kloof, vinden met ons vele Chinezen. Een gigantische waterpartij wordt door de smalle kloof geduwd en levert een boeiend en fotogeniek schouwspel (wat voor al die Chinezen natuurlijk nog fotogenieker was geweest als ze ons aan de andere kant van het water er op hun foto’s er gratis bij hadden gekregen). En dan blijkt dit, als we onze foto’s vergelijken met de mooie plaatjes op internet, ondanks de forse hoosbuien die we de afgelopen dagen over ons heen kregen, nog maar het droge seizoen.
In de wetenschap dat we over enkele dagen de kloof van de andere kant nog helemaal door fietsen, gaan we richting het hotel. Met echter een kanttekening: tijdens de laatste 10 meter naar de kloof weigerde het freewheel van Henk weer dienst. Maar gedurende het bezoek aan het waterspektakel heeft Henk besloten zich daar niet meer door te laten afleiden en dan maar op een doortrapper de weg te vervolgen. Dat geeft in ieder geval rust.
Terug naar Qiaotuo. Het blijkt een stadje dat zich duidelijk moet ontwikkelen als toeristische uitvalsbasis voor de Tijgerkloof. Het best zie je dat aan de volstrekte uniformiteit van de gevelborden van de middenstand. Een voor China ongekend geordend beeld. Bij het hotel aangekomen, met een inmiddels weer freewheelende Henk, blijkt men hier goed te weten hoe met buitenlanders om te gaan. Redelijk snel weet de hotelier wat we willen en ondanks de ‘westerse prijs’ van 300 Yuan (kleine 40 Euro) per kamer besluiten we het maar te doen. Maar dan moet nog even overlegd worden met de baas en wordt 300 Yuan ineens 600 Yuan. Het is goed te zien dat uw coureurs mannen van principes zijn, want dit wordt duidelijk te dol. Even verderop vinden we een uitstekend hotel voor ca de helft van de in eerste instantie gevraagde prijs.

Dag 16, zaterdag 7 oktober, 65 km en 1998 hm
Qiaotuo - Hoogvlakte van Zhongdian
De blikken staan gespannen als we ‘s morgens op de fiets stappen. Het is de koninginnenrit (al sluit ik niet uit dat een van de volgende verslaggevers die kwalificatie ook zal opeisen). Maar is een koninginnenrit dan niet juist leuk, vraagt u zich ongetwijfeld af. Ja en nee. Meestal leuk voor het publiek, maar afzien voor de renners. Gaat u maar na, rechtstreeks vanuit je bed 36 km onafgebroken klimmen, bijna 2000 meter hoogteverschil overbruggen en dat naar een hoogte van ruim 3200 meter! In een woord afzien. Zo’n etappe waarvan je pas blij wordt als ie achter de rug is. Maar zelfs daaraan wordt getornd; onze meefietsende ploegarts heeft ons indringend op het hart gedrukt dat op die hoogte na het leveren van een dergelijke prestatie het nuttigen van een biertje ‘niet verstandig’ is. Au! Daar sta je dan, de dag moet nog beginnen en de moraal is duidelijk lager dan de hoogte waarop we ons bevinden.
Maar er is geen keus, we trekken ons voorzichtig op gang. Blik op het asfalt gericht (waar je spijt van krijgt als je je ‘s avonds afvraagt waar je over moet schrijven). ‘Er zijn weinig dorpjes of winkeltjes’ lees ik in onze reisgids. Aha, dat klopt dus. Ik heb niets gezien. Het begin valt overigens nog mee, maar dat betekent alleen maar dat het laatste stuk dus steiler gaat worden. Talloze keren maak ik dat rekensommetje, om iedere keer te constateren dat het nog zwaarder wordt dan ik al dacht. De vrachtauto’s denderen ons voorbij. Zo volgeladen zouden die het toch ook zwaar moeten hebben? Om nog maar niet te spreken van een soort scootmobiel met hele bomen erop. Af en toe verzamelen we even. Koekjes en snickers houden ons op de been. En dan weer op het zadel, hoewel, ook het contact met het zadel is inmiddels geen pretje meer. Wel nemen we nog waar dat het landschap verandert. Het wordt kleuriger. We zijn inmiddels in Tibet en dat zie je aan de veelheid vlaggetjes. En dan? We halen iemand in! Een Chinese dame duwt haar fiets naar boven. Ze gaat dezelfde kan op, maar met haar beperkte eigen gewicht een fiets vol bepakking omhoog krijgen blijkt hoog gegrepen. Nee, dan wij bikkels, kijk hoe je dat doet. Het helpt ons het laatste stukje naar de top op te kruipen. Een dikke 4 uur zijn we bezig geweest, helemaal op eigen kracht gered al meent een enkeling dat oefenen met een gevonden zuurstoffles geen kwaad kan. Nog 30 km te gaan. We lunchen ergens, maar vraag niet wat we hebben gegeten. Als je maar eet!
Het laatste stuk is gelukkig wat vriendelijker. We bereiken een dorpje met stalletjes yak-vlees en yak-staarten, die thuis als plumeau te gebruiken zijn. We hebben niet het idee dat we er iemand blij mee kunnen maken. Gelukkig is er ook een hotelletje. Met nb een receptionist die een paar worden Engels spreekt. We kijken uit naar een bed, maar als je er aan de ene kant op gaat zitten moet je je vast grijpen om er aan de andere kant niet uit te stuiteren. En een onvervalst Chinees toilet. We filosoferen hoe we elkaar - met de pijn in onze benen - kunnen helpen, maar geven toch de voorkeur aan het eenzame pijn lijden. Het is waarschijnlijk wel de beste remedie tegen de overijverige darmen.
Waar gaan we eten? Het dorpje kent weinig restaurants. Ja, er is er een naast het hotel, maar daar staat het eten van de vorige dag nog op de tafels. We hebben echter geen keus en proberen onze ogen bij de keuken weg te houden. Qua menu is er eigenlijk ook weinig keus: het bij uitstek Tibetaanse gerecht is vlees van het lokale rund, de yak. Nu denkt u misschien een koe blijft een koe, maar tot onze grote verbazing was ie deze keer wel uitzonderlijk lekker. En zo was het toch een mooie dag, zullen we maar zeggen.

Zie de route bijna live:
https://www.relive.cc/view/1218623014