Fresia - Osorno - Valdivia
Door: Herman en Joost
16 Februari 2014 | Chili, Valdivia
Etappe 10 van Fresia naar Osorno
93 km en 1143 hoogtemeters
Vandaag opgestaan in Hotel Central en een boven kwalitatief ontbijt genoten als je het vergelijkt met de kamers, bedden en voor 7 kamers gezamenlijke wasruimte (incl. toilet). 's Nachts hoorde je het gestommel van de mannen die het niet tot de volgende ochtend op konden houden (incluis mij).
Omdat het toch al rommelig was, vergeet 1 deelnemers twee zakjes van zijn bagage in te pakken of was het bedoeld om licht te fietsen gegeven de zware etappes die volgen???
Maar het onbijt, brood met per persoon twee gebakken eieren in een pannetje, dat zou voldoende ondergrond moeten bieden voor de ochtend zou je zo denken.
Echter 1 km op weg zitten de heren alweer aan de koffie en taart!
Het begin gaat geweldig over mooie asfalt wegen die glooiend door het landschap lopen. Er wordt echt gekoerst en daar ga je weer, een deelnemer merkt op dat we op deze manier wel heel snel in Osorno zullen zijn.
Nog maar nauwelijks gezegd gaat de weg opeens in ripio over en dat 10 km lang ook heerlijk glooiend. Gelukkig geen wasbord structuur dus het gaat nog redelijk al tekend het veld zich duidelijk af in 2 bij 2. De eerste 2 hebben meer ervaring in mountain biking en ondanks een geopereerde schouder van 1 van die 2 (!) gaat het nog verantwoord snel. Hopelijk is dat op de film wat te zien.
;s Middags wordt het ondanks asfalt wat moeilijker voor de 4 man.
Na eerst nog een lunch te hebben genoten bij een plaatselijke bakkerij/winkel waar de vrouwen het allemaal leuk vonden terwijl de bakker stug doordeegde en bakte.
Vervolgens echt glooiend verder. We hebben mogelijk 30 klimmetjes gehad en dito afdalingen. Maar de klimmetjes wel allemaal van 10 tot 15 graden.
Zelfs Henk onze sterke beer gaf aan het zwaar te vinden en dat zegt echt wel wat; maar daarbij opgemerkt dat het kwik (hoewel kwik elektronisch is tegenwoordig) boven de 30 graad C aangaf.
Kortom in Osorno aankomend meteen naar hotel ingechekt en vervolgens nog sneller naar een terras schuin tegenover het hotel om daar 3 grote emmers bier achterover te slaan met een heerlijke schotel daarbij. Dat we geen 4 emmers halen komt geheel op conto van onze gewezen huisarts die het hydraterende van bier kennelijk toch als een medische blokkade zag???
Morgen meer ripio, dus lees door naar het verslag van Joost:
Herman
Etappe Vrijdag 14 februari 2014
Osorno-Valdivia
116 km, 1140 hm
Warm weer, nauwelijks wind. Het zomerse warme tot hete weer van de afgelopen week maakt dat onze fietspakken zich met steeds meer contrast op onze lijven aftekenen. Wel oppassen met verbranden, veel smeren!
In Osorno nog even een bliksembezoek aan de ‘Glazen Kathedraal’, Een opvallend bouwwerk in rank gotische stijl, uit beton en glas. Gotische bogen horen kennelijk bij katholieke kerken. Op de voorgevel klassieke mozaïeken van heiligenbeelden in middeleeuwse stijl inclusief gouden wielen rond hun hoofd. Origineel? Kopieën?
Direct in goed tempo op weg. Onze snelheid doet niet vermoeden dat het “De dag van de ripio zal worden. Want plotseling, maar niet onverwacht, ploegen we over ripio-wegen. Dat zal ruim 50 km zo blijven! De kunst is om toch snelheid te houden en de fiets zijn spoor tussen de steenslag te laten vinden. Afremmen bij daling geeft meer kans op slippen. Het blijft steeds zoeken naar het vlakste stukje weg. Maar hoe dan ook, het schudt en rammelt, trilt en hobbelt. Het hoort erbij, het hoort bij fietsen in Chili, waar nu eenmaal niet alle wegen paviamento hebben.
We rijden even verkeerd, omdat we niet konden bedenken dat een weg links de goede route zou zijn. Ripio met alleen grote stenen. Maar afwisseling doet ook goed. We staan plotseling voor een rivier met een pontje. Niemand te bekennen. Aan de overzijde wat watersporters. Ondanks blaffend honden en “Ola”-geroep, gebeurt er even niets. Maar meestal komt er een oplossing. Drie mannen, inclusief veerman komen uit het niets tevoorschijn en brengen ons zonder veel omhaal van woorden naar de overzijde. Daar weer een stuk asfalt, zij het tijdelijk.
Het langste stuk ripio moet nog komen. Warm en droog, volhouden en afzien! “Waarom vind ik dit leuk?”, “Hoeveel kilometer nog? Het antwoord is dan van elastiek. Altijd meer dan voorspeld wordt. Althans zo beleef je dat. Gelukkig komen we net uit met onze watervoorraad.
Ergens midden in bossen een grote houtzagerij. Indrukwekkende hoeveelheden hout. Vandaar gaat de weg verder als een smalle betonbaan. Dat scheelt wel. Maar vaak verdween deze beton ook weer onder de steenslag. De weg is niet druk, maar grote vrachtwagens komen met veel stof en geweld langs. De weg is breed genoeg, dus niet gevaarlijk, wel oppassen. Zeker als er ook een tegenligger langs moet.
Uiteindelijk bereiken we de drukke asfalt weg richting Valdivia. Het hotel was al geboekt. Dan fietst je met het idee, dat dat in elk geval geregeld is. We stoppen nog voor we het hotel bereiken, om onze overwinning te vieren! Want zo voelde het wel. Met algemene stemmen werd deze etappe als de zwaarste uitgekozen.
Joost
Film van Herman en klein stukje door Henk (Herman in beeld)
http://youtu.be/1oUh8yuw8Y0
93 km en 1143 hoogtemeters
Vandaag opgestaan in Hotel Central en een boven kwalitatief ontbijt genoten als je het vergelijkt met de kamers, bedden en voor 7 kamers gezamenlijke wasruimte (incl. toilet). 's Nachts hoorde je het gestommel van de mannen die het niet tot de volgende ochtend op konden houden (incluis mij).
Omdat het toch al rommelig was, vergeet 1 deelnemers twee zakjes van zijn bagage in te pakken of was het bedoeld om licht te fietsen gegeven de zware etappes die volgen???
Maar het onbijt, brood met per persoon twee gebakken eieren in een pannetje, dat zou voldoende ondergrond moeten bieden voor de ochtend zou je zo denken.
Echter 1 km op weg zitten de heren alweer aan de koffie en taart!
Het begin gaat geweldig over mooie asfalt wegen die glooiend door het landschap lopen. Er wordt echt gekoerst en daar ga je weer, een deelnemer merkt op dat we op deze manier wel heel snel in Osorno zullen zijn.
Nog maar nauwelijks gezegd gaat de weg opeens in ripio over en dat 10 km lang ook heerlijk glooiend. Gelukkig geen wasbord structuur dus het gaat nog redelijk al tekend het veld zich duidelijk af in 2 bij 2. De eerste 2 hebben meer ervaring in mountain biking en ondanks een geopereerde schouder van 1 van die 2 (!) gaat het nog verantwoord snel. Hopelijk is dat op de film wat te zien.
;s Middags wordt het ondanks asfalt wat moeilijker voor de 4 man.
Na eerst nog een lunch te hebben genoten bij een plaatselijke bakkerij/winkel waar de vrouwen het allemaal leuk vonden terwijl de bakker stug doordeegde en bakte.
Vervolgens echt glooiend verder. We hebben mogelijk 30 klimmetjes gehad en dito afdalingen. Maar de klimmetjes wel allemaal van 10 tot 15 graden.
Zelfs Henk onze sterke beer gaf aan het zwaar te vinden en dat zegt echt wel wat; maar daarbij opgemerkt dat het kwik (hoewel kwik elektronisch is tegenwoordig) boven de 30 graad C aangaf.
Kortom in Osorno aankomend meteen naar hotel ingechekt en vervolgens nog sneller naar een terras schuin tegenover het hotel om daar 3 grote emmers bier achterover te slaan met een heerlijke schotel daarbij. Dat we geen 4 emmers halen komt geheel op conto van onze gewezen huisarts die het hydraterende van bier kennelijk toch als een medische blokkade zag???
Morgen meer ripio, dus lees door naar het verslag van Joost:
Herman
Etappe Vrijdag 14 februari 2014
Osorno-Valdivia
116 km, 1140 hm
Warm weer, nauwelijks wind. Het zomerse warme tot hete weer van de afgelopen week maakt dat onze fietspakken zich met steeds meer contrast op onze lijven aftekenen. Wel oppassen met verbranden, veel smeren!
In Osorno nog even een bliksembezoek aan de ‘Glazen Kathedraal’, Een opvallend bouwwerk in rank gotische stijl, uit beton en glas. Gotische bogen horen kennelijk bij katholieke kerken. Op de voorgevel klassieke mozaïeken van heiligenbeelden in middeleeuwse stijl inclusief gouden wielen rond hun hoofd. Origineel? Kopieën?
Direct in goed tempo op weg. Onze snelheid doet niet vermoeden dat het “De dag van de ripio zal worden. Want plotseling, maar niet onverwacht, ploegen we over ripio-wegen. Dat zal ruim 50 km zo blijven! De kunst is om toch snelheid te houden en de fiets zijn spoor tussen de steenslag te laten vinden. Afremmen bij daling geeft meer kans op slippen. Het blijft steeds zoeken naar het vlakste stukje weg. Maar hoe dan ook, het schudt en rammelt, trilt en hobbelt. Het hoort erbij, het hoort bij fietsen in Chili, waar nu eenmaal niet alle wegen paviamento hebben.
We rijden even verkeerd, omdat we niet konden bedenken dat een weg links de goede route zou zijn. Ripio met alleen grote stenen. Maar afwisseling doet ook goed. We staan plotseling voor een rivier met een pontje. Niemand te bekennen. Aan de overzijde wat watersporters. Ondanks blaffend honden en “Ola”-geroep, gebeurt er even niets. Maar meestal komt er een oplossing. Drie mannen, inclusief veerman komen uit het niets tevoorschijn en brengen ons zonder veel omhaal van woorden naar de overzijde. Daar weer een stuk asfalt, zij het tijdelijk.
Het langste stuk ripio moet nog komen. Warm en droog, volhouden en afzien! “Waarom vind ik dit leuk?”, “Hoeveel kilometer nog? Het antwoord is dan van elastiek. Altijd meer dan voorspeld wordt. Althans zo beleef je dat. Gelukkig komen we net uit met onze watervoorraad.
Ergens midden in bossen een grote houtzagerij. Indrukwekkende hoeveelheden hout. Vandaar gaat de weg verder als een smalle betonbaan. Dat scheelt wel. Maar vaak verdween deze beton ook weer onder de steenslag. De weg is niet druk, maar grote vrachtwagens komen met veel stof en geweld langs. De weg is breed genoeg, dus niet gevaarlijk, wel oppassen. Zeker als er ook een tegenligger langs moet.
Uiteindelijk bereiken we de drukke asfalt weg richting Valdivia. Het hotel was al geboekt. Dan fietst je met het idee, dat dat in elk geval geregeld is. We stoppen nog voor we het hotel bereiken, om onze overwinning te vieren! Want zo voelde het wel. Met algemene stemmen werd deze etappe als de zwaarste uitgekozen.
Joost
Film van Herman en klein stukje door Henk (Herman in beeld)
http://youtu.be/1oUh8yuw8Y0
-
16 Februari 2014 - 08:39
Maria:
dag Stoere Binken
Zo te horen gaat jullie Spaans zienderogen vooruit.
Jullie fietsen anderzijds terug in de tijd naar onze jaren vijftig van de vorige eeuw. Ik fietste zo over de weg door ons dorpje (ook aan een rivier). Retro is in!
Een schrale troost: je moet maar zo denken ripio is leuker dan geript worden.
liefs
Maria -
16 Februari 2014 - 14:31
Arnold Ozinga:
Het wat jullie noemen "ripio" maakt net als op de schrijfster van het voorgaande commentaar ook op mij veel indruk. Vermoedelijk komt dat ook doordat in jullie film zeer langdurig schokkende beelden zijn te zien van al het steenslag dat jullie tegenkomen op jullie weg in Chili. ( Overigens is in die film ook langdurig beeld te zien dat op zwart staat, gefilmd in een tunnel neem ik aan ?).
Wisten jullie eigenlijk al voordat jullie afreisden naar Patagonië dat jullie zoveel steenslag ( ik wilde bijna schrijven tegenslag) op jullie route zouden tegenkomen ? Overigens moet ook worden gezegd dat al dat steenslag alleen maar meer bewondering oproept, althans bij mij, voor jullie prestaties daarginds.
Tenslotte wensen wij jullie voor de rest van jullie tocht veel asfalt en weinig ripio.
Groeten van ons beiden in het bijzonder voor Herman. -
16 Februari 2014 - 17:49
Johan En Cock:
Bedankt voor jullie reisverslag. Geweldig en geniet ervan. -
16 Februari 2014 - 19:28
Bob:
Hallo fietskerels,
het zijn weer pakkende verslagen van de laatste dagen. Afzichtelijke wegen ( is dit het bijvoeglijke naamwoord van " afzien " ? De weg doet een klein beetje denken aan het rode stofpad door de Toscane in juni 2013 , maar de kiezels zijn ongetwijfeld dikker en slechter voor de banden. Goed dat het droog weer is. Ongetwijfeld genieten jullie wel weer van de mooie natuur.
Geniet van de komende trajecten en van alle natjes en droogjes.
Hartelijke groet,
Tria en Bob. -
17 Februari 2014 - 10:12
Jan Swen:
Mannen,
Super zoals dat gaat, petje af. Niet te veel een prestatietocht van maken zou ik zeggen, vooral genieten. Meedoen is belangrijker dan winnen. Daar kunnen ze in Sotsji nog wat van leren...
Jan -
18 Februari 2014 - 19:38
Jan Van Kesteren:
Zo, we zijn weer bijgepraat. Hoeveel lekke banden hebben jullie inmiddels gehad? of levert de steenslag minder tegenslag dan dat je mag verwachten?!! Ik hoop dan dat dat zo blijft.
Kunnen jullie nog steeds een blik werpen op de vulkanen? Straks moeten jullie de Andes weer over, maak jullie borst maar nat, maar geniet vooral van jullie tocht!
Veel succes en hou vaste koers!
Groetjes, Jan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
