Floating villages en Phnon Penh

Wie alleen de (snel gemonteerde) film wil bekijken kan onderstaande link aantikken. Het verslag is echter ook zeker de moeite waarde.
http://youtu.be/bZdYPFgqlFs

Herman

Dag 22, zaterdag 20 februari 2016
Angkor Wat (30 km)

Niet zo vroeg op. Ontbijt met noodle-soep. We fietsen naar Angkor Wat. Meer mensen willen daarheen. Druk met tuctucs, die overal tussendoor schieten. Wij dus ook. Ticket $ 20, met foto. Maar dat was allemaal vlot en goed georganiseerd. We fietsen verder het zeer uitgestrekte terrein op. Eerst naar Angkor Wat. Immens groot, majestueus, zwart geblakerd, voor het merendeel goed intact. Her zijn echt prachtige gebouwen. Perfect ontworpen, alles in verhouding. Het poortgebouw is al een paleis op zich.
Het is heel druk. Voor 95% Aziatische toeristen, een wirwar van onverstaanbare talen. Het complex is zo groot dat het wel duizenden toeristen kan hebben. En iedereen maakt de hele tijd foto's. Dat lijkt een doel op zich. We wandelen er losjes doorheen. Meer oog voor het geheel, dan voor het detail. We beklimmer niet de centrale hoogste toren. Daar staat een Efteling-wachtrij van 45 minuten. Maar het is indrukwekkend. Dat dit allemaal in de twaalfde eeuw gebouwd is! De 600 meter reliëfs laten we voor merendeel voor wat het is.
We fietsen door naar de Bayontempel. Een heel ander gebouw. Kleiner en een doolhof van galerijen, torentjes en trappen. Dit is de tempel met de grote vrouwenhoofden in de torens.
We fietsen verder naar de Tra Prohm. De fiets is echt heel handig. De tempels liggen op fiets-afstand van elkaar en het is goed en mooi fietsen daar. Deze tempel is eigenlijk een ruïne, maar wel een mooie, omdat hij door prachtige hoge bomen overgroeid is. De tempelgebouwen en de bomen zijn tot een fascinerend geheel vergroeid. De bomen hebben slangenwortels, maar ze doen ook denken aan reusachtige achillespezen.
Daarna worden we door een ondernemende restauranthoudster naar haar tent gelokt. Deze ondernemerszin wordt door ons gewaardeerd. We gaan bij haar eten. Prima gerechten, door haar zus gekookt.
Zo vinden we het eigenlijk wel genoeg. We hoeven niet alles te zien en zeker niet alles te horen of te weten. Natuurlijk hebben we niet alles bezocht en hebben ook niet alle reliëfs bekeken.
Alleen voor Joost is het bezoek niet af, als niet toch nog de centrale toren beklommen wordt. Dat gaat hij dus doen, terwijl de anderen terugfietsen naar Siem Reap. De centrale toren is het hoogste te bezoeken niveau. Je staat dan onder de grootste en hoogste 'kegel', temidden van de vier hoektorens, die onderling weer met galerijen verbonden zijn. Indrukwekkend om daar nog eens rustig rond te lopen.
's Avonds storten we ons weer in de uitgaanswijk van Siem Reap voor ons diner. Angkor Wat was een 'vaut de voyage' En we fietsten ook heel wat kilometers om hier te komen en dat was het dubbel en dwars waard.
Joost


Dag 23, zondag 21 februari 2016
Siem Reap- Battambang
115 km

We zitten midden in het toeristische blok. Nadat uw 4 wonderewereldverkennertjes gister het wereldwonder Angkor Wat hebben bezocht gaan we vandaag mee in de suggestie van ons reisbureau Awol, per boot naar Battambang te varen. Wel stond er de waarschuwing bij dat de boot in het droge seizoen niet vaart. De receptie van het hotel helpt ons uit de brand en boekt de tickets. Niet onbelangrijk daarbij is dat ze hebben geregeld dat we om 7 uur worden opgehaald ipv dat we dan al bij de haven paraat zouden moeten staan. In de eerste plaats kunnen we daardoor nog in het hotel ontbijten, maar in de tweede plaats: wat een luxe! We opperen nog dat we ook naar de haven zouden kunnen fietsen, Maar nee, dat is niet nodig. We worden opgehaald! Het wordt natuurlijk wat later dan zeven uur en bij een enkeling nemen de zenuwen al wat toe, totdat . . . . Warempel, we worden inderdaad opgehaald. Door een strenge dame op een scooter. Of we haar maar willen volgen. We laten ons door de Cambodjanen niet meer verrassen en gevolgen gedwee. Al lang blij dat de boot vaart.
Maar eerste even iets anders. Ons komt via omwegen af en toe ter ore dat een enkeling in Nederland het eigenlijk een beetje gekkenwerk vindt wat we hier doen. Laat me u meteen uit de droom helpen. Want sinds vandaag weten wij wat echt gekkenwerk is. De waarschuwing dat de boot bij laag water niet vaart . . . onzin. Hij vaart bij laag water wel degelijk hebben we ondervonden. In het begin is er nog niets aan de hand. We stappen op de boot en leggen de fietsen op het dak. Omsingeld door een leger van dames met broodmandjes dat ons probeert uit te leggen dat er op de boot niets te eten en te drinken is, maar zelfs dat blijkt mee te vallen. Komt de boot eenmaal op gang dan worden we deelgenoot van de Cambodjaanse techniek en de normen die hier gelden, waar voor Volkswagen - ook zonder te sjoemelen - nog een gigantische markt ligt. De motor maakt een enorme klereherrie en de zwarte rook blaast ongehinderd de kajuit binnen. Maar het uitzicht op het meer met de vele drijvende huizen, cafe's en restaurants tot en met kerken vergoed veel. Op de rivier naar Battambang wordt het nog indrukwekkender. Je ziet het leven van de mensen die aan de oever van de rivier wonen. Er alles in lozen, om er even verderop vrolijk in te zwemmen of er de tanden te poetsen. Maar tevens zie je er de armoede van de mensen die naast hun hutje van wat bamboe met lappen echt niets lijken te hebben. Lijken te hebben, want bij nadere bestudering van de foto's zie je toch verrassend veel tv-antennes die doen vermoeden dat er in die hutjes wellicht toch een mooie flatscreen tv staat.
Verderop in de rivier ervaren we wat ze bedoelen met laag water. De boot maakt steeds meer herrie, de schroef spuit meer en meer water in de lucht en de rook wordt steeds hinderlijker, maar ondanks dat de 2 matrozen uit alle macht in de grond staan te prikken wordt de snelheid steeds minder. Totdat we muurvast liggen en de kapitein/stuurman ons verzoekt een kilometer te gaan lopen. We hebben geen keus, glijden door de modder naar de wal en beginnen onze wandeling, die ons overigens nog dichter bij het leven van lokale bevolking brengt.
Een kilometer verder wordt de rivier zo waar wat dieper en klimmen we weer aan boord. Oordoppen weer in en masker weer voor, tegen het eind van de middag arriveren we uiteindelijk dan toch in Battambang.
Gekkenwerk! Maar wat kan dat toch boeiend zijn.

Dag 24, maandag 22 februari 2016
Battambang - Pursat
108 km, 22 meter geklommen

Een voordeel van onze vaartocht naar Battambang is ook dat we naar Phnom Penh nu niet via de snelweg vanuit Siem Reap hoeven, maar over de veel mooiere weg vanuit Battambang. Aldus ons reisbureau. Nu hebben we op weg naar Siem Reap een stukje over die andere snelweg gereden en dat was inderdaad geen pretje. Maar om te zeggen dat deze weg mooier is . . . Ons wacht een dikke 100 km, door droge velden zonder enige afleiding. Behalve natuurlijk het ontembare enthousiasme van de kinderen die je steeds weer 'Hello' toeroepen, waarbij je die kinderen zelf vaak niet eens kunt ontdekken. En natuurlijk het ook vaak enthousiaste getoeter van de auto's, waarbij het overigens wel lastig is te ontdekken of ze je alleen maar willen begroeten of aanmoedigen of dat ze met een twee of drie rijen dikke inhaalmanoeuvre bezig zijn, ons daarin nog niet meegerekend, en je derhalve van de weg proberen te toeteren.
Een constante factor is voorts het ruime aantal twijfelachtige eettentjes langs de weg, die we desondanks regelmatig aandoen om calorieën en vocht aan te vullen. De keuze is beperkt, maar de soep begint steeds beter te smaken.
Vandaag beleven we wat dit betreft een hoogtepunt. De soep smaakt prima, wat ook de kokkin van onze blije gezichten afleest. Henk besteld wat extra noedels, maar krijgt tot zijn verrassing een extra grote portie vlees. 'Van de zaak'. Alleen dit was de bedoeling nou net niet. Het mag de pret niet drukken, want even later komen de mobieltjes te voorschijn en worden die rare fietsers uitgebreid op de foto gezet. Sterker nog, met z'n allen poseren we even later in de overtuiging dat volgende gasten jarenlang tegen een 'lokale Nachtwacht' aan mogen kijken.
Even lijkt de weg mooier, maar dit effect raakt snel uitgewerkt. Gevolg is dat de tempels waar we langs rijden nu weer wat meer aandacht krijgen. Zo blijkt er een over een beeldentuin te beschikken waarvan de beeldenverzameling een nog mallotiger geheel vormt dan het buddhapark dat we in Noord Thailand bezochten. Een volgende tempel toont in haar bouwwerken een hoog Ankor Wat-gehalte. Maar de weg, die blijft saai. En dus gaat de blik maar weer op oneindig, of in dit geval gericht op Pursat, dat we gelukkig bijtijds bereiken.
Maar ook Pursat biedt de bezoeker en dus ook u weinig. Tegenover het hotel bevindt zich echter een uitstekend koffietentje, waar we ook blijken te kunnen eten. En ze draaien er prima muziek. Dus dat vergoedt veel. Maar als na een gesprekje met de ober - het gebeurt niet vaak dat er met de bediening zinnen van meer dan 2 woorden gewisseld kunnen worden - Koos Alberts en Marianne Weber uit de luidspreker klinken, besluiten we dat het de hoogste tijd is om al deze indrukken in bed eens rustig te gaan verwerken.
Ruurd


Dag 25, dinsdag 23 februari 2016
Pursat - Kampong Chhnang
112 km, 56 meter geklommen

Hoezo de weg saai? Het is maar met welke blik op de weg je ernaar kijkt.
Deze dag wordt ondanks de hitte, wederom 38 graden, weer een hoogtepuntje. Nu niet qua hoogte maar wel in beleving.
Maar dat moet je wel opzoeken. Dus na 40 km in een stuk stevig doorfietsen, het is nog vroeg en dus maar iets van 28 graden, nemen we een zijweg naar het meer waar een drijvend dorp ligt of moet je zeggen waar een dorp drijft?
We worstelen ons over een weg die weer doet denken aan het begin van Cambodja. Onze Koga's en 1 Giant blijken gecombineerd met de stuurmanskunsten van haar berijders onverwoestbaar. Geen enkele kei, kuil of hobbel weet het groepje van haar doel af te leiden.
En de beloning?
Die is gigantisch. Eerst de dorst geleat bij een tentje nog op het land, laten een deel van de mannen zich een garnalenkoek goed smaken. Het zicht op de bereiding in flink hete olie maakt zelfs dat ik het aandurf een hap te nemen.
Daarna met een kleine boot een tocht door het dorp. Nog beter dan zondag krijgen we zicht op de woonvlotten en -boten. Hele families wonen er en we krijgen de indruk dat het hangen in een hangmat in ieder geval op dit tijdstip tot de favoriete bezigheden (hoezo bezig?) hoort. De kinderen leren op de vierkante meter te spelen. Verder is er een drijvende kerk, detailhandel en school.
Hoewel we een wat beschaamd gevoel bij ons waarnemen van deze schending van de privacy van deze gemeenschap, geeft het vele halo geroep daar geen voeding aan. Kortom na een uur zo wat rondtoeren keren we terug met een grote ervaring rijker.
De rest van de dag, 60 km, wordt in gepast tempo afgelegd.
Over hotel Azië,zullen we het maar niet meer hebben. We hebben geslapen.
Herman

Dag 26, woensdag 24 februari 2016
Kampong Chhnang - Phnom Penh
89 km, 52 meter geklommen

Het belangrijkste van vandaag:

We hebben het gehaald!
Redelijk fris en beslist niet uitgewoond hebben we vandaag onze finish bereikt!
Inclusief km op de rustdagen hebben we 2200 km gefietst.
Kijken we naar de echte 20 fietsdagen dan is het 2138 km, dus afgerond gem. 107 km per dag. De gemiddelde temperatuur hebben we niet, maar zal ver boven de 30 zijn en van de laatste twee weken ver boven de 35.
Hoogtemeters hebben we vooral de eerste week gemaakt en liggen in de buurt van de 12.000 meters.
Hierbij een link van de route naar Google Earth

https://www.dropbox.com/s/3fe1n41hnhi7lm7/LaosThailandCambodjafebr2016.kmz?dl=0

Wij zijn tevreden.
Ook al omdat we vandaag nog een (deels) mooie route, niet geplaveid , naast de rivier hebben gedaan. Nog eenmaal door de dorpjes waarbij continu het hello van aandacht vragende kinderen schalt. De glimlach als wij terugzwaaien en hello terugroepen is alleen al geweldig.
Dat zullen we gaan missen.
Wat we graag gemist hadden is de weg van ca. 15 km Phnom Peng in. Het ene voorstadje na het andere. Maar belangrijker, ze zijn met de weg bezig. Weg is weer de weg, schijnbaar oneindeloos ploeteren we over de gravelachtige wegen. Bij dit warme weer en het vele verkeer is het alsof de zandstormen van vorig jaar in Marokko opeens er weer zijn. Komen we ook nog 2 moskeeën tegen in een kennelijk arabische wijk van de stad!
Volledig roodachtig bruin komen we bij het hotel. Onze fietstassen worden behulpzaam overgenomen door het personeel. Denk ik nog wat aardig, maar nee hoor. Ze blijken liever niet onze fietstassen binnen te hebben. Dus er wordt met 3 man hard gewerkt om die spik en span te krijgen.
Het valt nog mee dat we zelf niet eerst schoongespoten hoeven te worden. Als we kijken wat later onder de douche gebeurt, zelden zo'n bruin water gezien, dan betekent het dat het personeel wel zeer veel clementie met ons heeft gehad.

Morgen naar de killing fields en museum. Uiteraard discussie of we dat per fiets gaan doen of met een tuc tuc.
Joost zal dat later verklappen.

Natuurlijk hebben we stevige pinten gedronken op ons succes. Zelfs ik heb besloten dit moment van glorie dat mezelf niet te ontzeggen.
De fietsbroederschap wordt nog eens beklemtoond rondom het bier.

Herman

Dag 27, donderdag 25 februari 2016
Dag in Phnon Penh

Ontbijt in het hotel, maar zonder gebakken eieren. Deze ochtend besteden wij aandacht aan de gruweldaden van het Pol Pot-regime. (1975-1979). We besluiten met een truc-tuc op stap te gaan. Een tuc-tuc is hier een vierpersoonsaanhangwagentje achter een scooter. Dat is comfortabel, handig en altijd een beetje wind. Eerst naar het Tuol-Sleng Genocide Museum, ook bekend als S-21. Dit is het gebouw waar het regime alle in hun ogen verdachte personen gevangen hield en martelde. Een heel lugubere omgeving. Her was ooit een schoolgebouw met verschillende paviljoens. Nu heerst er rust en ingetogenheid. De meeste bezoekers, westerse en locale, lopen stilzwijgend rond met de audio-guide aan. Bedrukte gezichten. Ik liep ook zo rond. Je kent het verhaal eigenlijk wel, maar hier gebeurde het echt. Waarom toch, en waarom wordt er nog steeds ergens op deze wereld gemarteld?
Buiten de poort is er weer het leven van nu. Even koffie, ook voor onze driver. Hij brengt ons zigzaggend door Phon Penh en omgeving naar Choeng Ek Memorial, beter bekend als de Killing Fields. De gevangenen van S-21 werden hierheen gebracht om vermoord te worden. Gruwelijk! Nu is een mooi parkje, maar met een mensonterend verleden. Ook hier weer ingetogenheid en rust. De (Nederlandse) audio-guide vertelt het verhaal. Als je in de omgeving van dit soort plaatsen bent, is het enige wat je kunt doen deze te bezoeken uit respect voor degenen die vermoord zijn.
Onze tuc-tuc brengt ons terug naar het hotel. De tuc-tuc is echt een handig vervoermiddel. Hij is wendbaar en schiet overal tussendoor. We zijn nu wel gewone toeristen. Geen zwaaiende kinderen meer. Geen 'foto-sessies' met de locale bevolking. Dat is toch wel een aantrekkelijk voorrecht van fietsers.
Na de lunch gaan Ruurd en Joost naar het Royal Palace. Een fraai ommuurd complex met de prachtige ZIlveren Pagode en diverse stupa's. Henk en Herman zijn even digitaal bezig. Maar aan het einde van de middag zien we elkaar terug op de markt. Daar is veel te koop maar niet veel moois.
Dineren in een van de vele eetgelegenheden aan de kade.
Joost

Dag 28, vrijdag 26 februari 2016
Dag van vertrek.

Niet zo vroeg op. Eerst fietsen inpakken. Maar niet nadat een behulpzame autowasser onze fietsen een flinke sopbeurt gegeven heeft.

Nog even iets over Phnom Penh. Het is goed om hier onze fietstocht te beëindigen. Want het is geen stad om lang te blijven. Langs de rivierboulevard zijn een beperkt aantal interessante gebouwen. Maar afgezien van S-21 en de Killing Fields is er verder weinig te beleven. In de straten vlak achter de kade begint het locale leven met heel veel eettentjes. De toeristische strook is maar dun. Verder zagen wij geen interessante winkelstraten. Het lijkt erop dat iedereen hier zijn kleren op de markt koopt. Op de terrasjes langs de boulevard leven de westerse toeristen. De locale bevolking speelt en wandelt wel op de kade langs het water, maar leeft elders.

Het was een geweldige fietstocht. Laos, Thailand en Cambodja. Deze landen staan nu goed op ons netvlies en zitten ook in onze benen. Fietsend door deze landen is een heel bijzondere manier. Op eigen kracht, meestal ver weg van de toeristische drukte, soms primitief, maar altijd heel dichtbij de mensen.

Het was warm en soms zwaar. Maar dat hoort erbij. Iedereen kon dat goed aan. Samen optrekken op de fiets en ook in het after-cycling leven. We wilden het samen graag doen, we wisten waar we aan begonnen en het is goed gegaan.

Zodadelijk worden we opgehaald en dan via Singapore naar Amsterdam vliegen.
Joost